Keşke Jane Austen ile akşam üzeri sütlü çay keyfi yapma şansımız olabilseydi. Bazen bazı insanları anlamaya, tanımaya çalışırken bir şeyler içmek istediğimi fark ediyorum. Bu şekilde yolda ya da tatilde tanıma fikrinden daha gerçekçi olduğunu düşünüyorum. Jane Austen ile de sanırım tartışacağımız şeyler çok uzayacağı için Hampshire'da bir iki gece kalabilirdim.
Her zaman dediğim gibi ben biraz geç doğmuşum, yetişemedim. Tek bir soru sorma hakkım varsa da bu olurdu herhalde: Hanımefendi, sizi aşkı çiçek böcek güneş bulut sanmış olabilir misiniz? Biraz keskin bir soru olsa da beni anlayacağını ve asla salon kadını çizgisinden çıkıp bana cevap vereceğini sanmam.
Tarihsel olayları o dönemin koşullarıyla yargılayın derler hep ama söz konusu duygular olduğunda bunu beceremiyorum. Daha doğrusu beceriyorum ama içime sinmiyor. O dönemin "aşk"larını yüzeysel buluyorum. Belki de döneminin kadınlar üzerindeki; kusursuz ol ki seni sevsinler, belirli bir yaştan sonra evde kaldın, kocan ne yaparsa onayla, ona hep güzel görün.... saçmalıklarıyla beyinlerini doldurmaları sebebiyle her şey bu kadar havada kalıyordu. Birbiriyle hiç uzunca sayılabilecek bir süre muhabbet etmeyen, eli eline değmemiş, gerçek duygularını geçirdikleri o kısa zamanda bile konuşamamış, arkadaşlarıyla bile hep bir şeyler gizleyerek sohbet eden genç kızların hikayeleri dönemin aşk hikayelerini oluşturuyor. Zaman geçtikçe kendimiz olabilmeyi; hissettiklerimizi söylemeyi öğrenmişiz. Yoksa menemen bardağı gibi dizilip güçlü kuvvetli kocamızın bizi almasını beklerdik.
Jane, Darcy'ye acaba gerçek hislerini iyisiyle kötüsüyle söyleyebilecek mi? Darcy, sevmediği bütün insanları balosuna toplarken ne düşündü? Lady Lucas evlendiği adamı gerçekten mi sevdi yoksa evde kalırım diye mi korktu? Bunlar hep soru işareti. Bennet'lerin bu dünyadaki varoluş amacı ne? Hali hazırda aşıksanız ve etraf size pespembe gözüküyorsa bu filmleri izleyip bana sinir olacaksınız çünkü çok tatlı gelecek. Erkenci Kuş dizisini izleyip aşklarıyla kendinizi avutuyorduysanız işin şekli değişecek.
Bütün aşklar kendi sertifikasına sahip ve her aşkı bizzat yaşamadığımız sürece bize biraz yüzeysel ve anlamsız gelecek, bunu kabul ediyorum. Yazının sonunda sizinle barışabiliriz diye düşünüyordum ama hali hazırda kıpır kıpır değilim, yapamadım. Keira Knightley'in en yakıştığı oyunculuğun bu olduğunu düşünüyorum eğer kabul görürse. Rosamund Pike'ımız ise en masum haliyle...
Varsın tüm aşklar yüzeysel gözüksün. Yaşayan herkesin tüm hücrelerine zaruret etmesini temenni ederek izleyelim.
Aşkların, ilişkilerin ve insanların her zaman ve her yerde farklı olabileceğini belki de milyonlarca kez konuşmuşuzdur. Sıradaki hikayemiz, izleyenler için Paris Je'taime, Tatlım Tatlım tarzı; izlemeyenler içinse step by step ilerleyebileceğiniz ve birçok hikayeyi art arda görebileceğiniz bir hikaye.
Aşk aynı aşk -kelime olarak- ama değil 10 farklı hikaye; 3000 farklı hikaye bile yazılabilir üzerine.
Olmanız gerektiği zamanda aşık olursunuz. İçinizde farklı bir müzik başlar ve eğer karşılıklıysa bu bir müzik eserine dönüşür. Ben, teşekkür ederim hayatımdaki müziğe.
Gelelim hikayemize.
Tek istediğim birinin bana Fransada işlerin nasıl döndüğünü anlatması. Desin ki; onlar sadece film... Çünkü ben artık filmlerdeki gibi olduğuna inanmalı mıyım bilmiyorum.
Ve şiir gibi bir diliniz varken "seni seviyorum" demek neden je t'aime?!
Sağlık, para, aşk, arkadaşlar... her şey tamamken bile bir şeyler eksiktir bazen. Olay sadece bir amaç olmadan yaşamak eksikliği belki, belki tutku, belki bir başka şey. Bunu hisseden herkesi sevgiyle kucaklıyorum. Bu his var ve yalnız değilsiniz. Tehlike yokken aldığınız haz daha az olurmuş; biraz daha sabır.
Birinin sağladığı özgürlük sizi zincirler mi? Hiç düşündünüz mü bu paradoksu bilemiyorum ama sanırım hak vereceğiniz bir ilişki olacak. Kıskanmamayı başarmak diye bir şey de yoktur sanırım; onu hiç hissetmemek vardır. İlki zor; ikincisi mutlak mutluluktur.
Arzular içimizde bir ağacın yaprakları gibi fışkırır ve onlara dur demek mi bizi yüceltir peşinden gitmek mi? Çoğunlukla bizi aşka gözlerimiz yönlendirir. Bazen de yanıltır.
Frida Kahlo, "Sadece yaşamayanlar ölürler" der. İşte farklılıklarımızdan biri daha.
Bu filmin sonunda benim düşündüğüm bir şey daha var: Woody Allen, geldiysen üç kere vur!
71. Venedik Film Festivalinde Adam Driver ve Alba Rohrwacher'a ödül kazandırmış bir hikaye ile yeniden buralardayım. Başlangıçta her ne kadar gülecekmişsiniz gibi dursa da öyle sanıyorum ki film boyunca birinden ya da durumdan yalnızca rahatsız olacaksınız.
Günümüzce sıkça konuşulan, lehinde ya da aleyhinde tarafları sıkça tartışmaya sokan bir konu farklı bir bakış açısıyla ele alınmış. Geçiş dönemleri, yıllar öncesi ve sonrası kısımları izlerken belirtilmiyor ama konunun o kadar içinde duruyorsunuz ki anlamamak elde değil. Öyle sanıyorum ki birçok kişinin de kulak kabartması gereken bir film; uçuk kaçık değil, önemli yerlere nokta atışı yapılmış. Vegan beslenme, ebeveynlik ve farklı kutupların birbirini çektiği ilişki sahipleri özellikle izlemeli bence.
Bazen ilişkiler sadece gülüşmelerden, komikliklerden, şakalardan; karşılıklı hoş sohbetlerden veya evin badana rengini seçerkenki güzel anlaştığınız anlardan, ortak zevkleriniz olan sanatsal faaliyetlerden oluşmuyor. Bir adım ötesini görmek, her türlü fantezinin getirisini götürüsünü ölçüp biçmekle alakalı olabiliyor.
Aşklar ve meşkler gelip geçici olmasa da zamanla kendini ihtiyaçlar hiyerarşisinde aşağılara bırakabiliyor. Bambaşka konularda da birlikte düşünmek, tek başına düşündüğünüz en korunaklı ve en doğru yoldan bile daha kıymetli.
Film boyu tek bir kişiye odaklanmak zorunda bırakılıyorsunuz çünkü öfke ve bildiğimiz doğrular diğer her şeyi bertaraf ediyor. Gözünüzün önünde sadece herkesin iyiliğini isteyen bir insan için canavarca hisler besleyebiliyorsunuz. Yanlışın esas tarafı önceleri pes dedirtirken sonra kendisine de acıma gerektirecek kadar büyük bir buhran içinde savruluyor.
Yanlışlar birçok kişi için yanlış ve bir yanlışı asla diğer yanlış örtmüyor, sıkça bunu hatırlayalım.
Ben, evlenip bebek sahibi olmayı düşünen kız arkadaşlarıma "bu filmi izle" dayatmasını yaparken siz; düşüncelerinizin esiri olmadan izleyiniz.
Üzerinden çok zaman akmış filmleri izlemek bazen insanı ufak da olsa yoruyor. Eskiden ne kadar çok şeye tahammül ediyormuşuz diyor; şimdilerde hayatımıza yeni "tabu" olarak girmiş şeylere bir zamanlar gülüp geçtiğimizi fark ediyoruz. Sımsıcak Meg Ryan gülümsemesi ve Seinfeld benzerliğiyle Billy Crystal'ı bu kadar yıl sonra izlemek gayet keyif verici bir aktiviteydi, tavsiyedir.
Harry'nin bu dünyadaki en karamsar insan olması ve Sally'nin en zorlu kadınlardan biri olması hiçbir şeye engel olmazdı normalde, fakat bazı hikayeler siz olmasını istediğinizde ya da olup olmamasının sizin için çok önemli olmadığı dönemde gerçekleşmez. Her şey kendi dünyasında oldukça özeldir ve kendi anının parlayacağı zamana kadar bekler. Bu belki 11 yıl sürer belki 3 ay...
Film, yani Harry, başta bize erkeklerle kadınlar gerçekten arkadaş olabilir mi sorunsalını yüklüyor. Düşündürüyor ve diyor ki; sonunda olan arkadaşlığa olur.
İşte eski filmleri yeniden izlemenin getirileri olduğu kadar bazı götürüleri de oluyor. Artık böyle değil, hiçbir şey o zamanlardaki gibi değil diyorsunuz. Bu olayları hayatımızdan çıkartalı çok zaman oldu. Siz bu paradoksu düşünürken olaylar gelişiyor, arkadaşlıklar, tüm bağlar gözlerinizin önünde sıcacık kliplerle beliriyor. Birine dayanak olmak insanları birleştiriyor aslında ortak hayaller kadar ortak yaralar da insanlara -aynı gemideyiz- hissi veriyor.
Şimdilerde fenomen olan tüm cümlelerin çok eskiden yaşandığını hatta üzerine film çekildiğini görüyorsunuz izlerken. Bu hayattaki en hakiki cümle de bu filmde söylendi Harry tarafından:
"Çünkü hayatın kalanını biriyle geçirmek istediğini fark edince, hayatın geri kalanının bir an önce başlamasını istiyorsun."
Güzel şeyler oldukça basit anlatılıyor.
Hayatınızın en doğru zamanında parıldayan anları için izleyiniz.
Woody Allen ve kendi klasiği olan A Rainy Day in New York, diğer tüm filmlerinde olduğu gibi finali görmeden kesin yargılarda bulunamayacağımız bir konuda işlemiş, özellikle de karakterler için.
Gatsby ve Ashleigh ile birlikte bir gece New Yorkta geçirecek; birinin havai ve uçarı; diğerinin hayalperest, prensipli ve bir o kadar da tutkulu olduğu ilişkilerinin yağmurda ıslanmasına tanıklık edeceğiz. Anneleriyle belli bir mesafeden öteye geçmeyen erkek çocukları; aile kavramını ve kutsallığını sorguladığımız bu günlerde pek de göze çarpmıyor. Herkesin mutlaka bir açıklaması vardır.
Hayat bizi bir yerlere savururken planlarımız için neler yaptığımız ve yaşama tutunmaya verdiğimiz gayret sevginin ismini belirliyor. Ne için sevdiğinizi bilmediğiniz herkes ve her şey rüzgarda savrulan yaprak gibi oradan oraya savuruyor sizi. Dönüp dolaşıp aynı bahçeye de düşseniz üzerinizde hep geçip gittiğiniz yerdeki tecrübeleriniz kalıyor, sonra boşluğa; upuzun yollara bakarak günleri geçiyorsunuz.
Birlikte plan yapmaktan daha güzel bir şey varsa o da birlikte hayal kurmaktır ve bunların ikisi siyahla beyaz kadar birbirinden farklıdır. Eski dönem siyah-beyaz filmlerdeki romantik sahneleri yaşamak için bunu iki kişinin de istemesi gerekiyor. Aynı heyecanı ve etkilenmeyi paylaşmadığınız her an sadece ıslanmış oluyorsunuz.
Birlikte yağmurda yürüyüp zatürre olmadığınız; birlikte plan yapmaktan çok hayaller kurabileceğiniz aşklar için izleyiniz.
MaudLewis, hayatının çok büyük bir kısmını romatoidartrit hastalığı ile uğraşarak geçirmiş bir Kanadalı folk art sanatçısı. Hastalığıyla uğraşmış ama hiç yılmamış; artriti en çok kollarında etki göstermeye bile başlasa resim çizmekten bir an olsun vazgeçmemiş.
Ona hayatı yalnız biri refakatinde geçirebileceği, hayatı boyunca yalnız kalması gerektiği öğretilmiş ama hayata bir kez gelen Maud, hizmetçi olmak için çıktığı yolda bir şekilde ona ait olan ailesini, aşkını bulmuş. Hayatın size sundukları değil de sizin seçebilmek için ne kadar savaştığınız gerçeği hayata tutunma şeklinizi gösteriyor. Maud, dişiyle tırnağıyla dedikleri cinsinden tutunuyor.
Hayat sizi ne kadar sıkıştırırsa sıkıştırsın, yakınınızda yörenizde sessiz bir el olarak bile olsa destek olan birine ihtiyaç var. En azından tek odalı bir kulübede dünyaca ünlü bir ressam olmak için gerekiyor. Eğer biricik aşkı Everett duvarları bile boyamasına müsaade etmeseydi 0,75 centlik resimleri kimse göremeyecekti.
Maud: Farklı çoraplardan oluşan çift gibiyiz.
Everett: Ben esnemiş, çirkin olanım. Üstümde birçok delik var.
M: Hayır.
E: Evet, sert ve gri.
M: Hayır.
E: Evet.
M: Ve ben de düz, beyaz pamuklu çorabım.
E: Hayır, sen kraliyet mavisisin, kanarya sarısısın.
“Bazen pır pır eden bir kuş, bazen yaban arısı. Harekete geçmek için tek gereken şey hayat. Hayatın tümü çoktan çerçevelenmiş.”
İki kişi gidilen hastaneden tek dönmenin acısı Everett’te var. O da sevdi bence. Tam da beğenmediğimiz, söylemese de sevdiği bilinen cinsten.
Filmin sonu apayrı bir dünya. Gerçek görüntülere yer veriliyor. Maud o kadar tatlı ki, izlemelisiniz.
Hayatı Maud’un gözünden en az onun kadar renkli ve onun fark ettiği şekilde güzel çerçevelenmiş gibi izleyiniz.
Ecem ve ben hala dram filmleri kraliçesi olamadık.
Ecem,
Öğretmen olarak atanmayı beklerken orta yerimden bölündüm. Bir yarım turizme can veriyor diğer yarım yaşadığım duyguları filmlere alet ederek bu blogda dile geliyor.
İsminin birincisi Filmisyen'in sonsuz konfor sağladığı misafirlikteyim ^^
Ben,
Lojistisyen olarak çıktığım bu yolda ne olacağıma karar vermeye çalışmayarak savruluyorum. Burada da hayatıma dokunmuş filmler hakkında konuşuyorum.