Güzel giriş, baya havalı duruyor! 

Jeanette gibi öfkeli. Her şeye sessizce bağırıyor gibi. Duygularınızın silinmesine sebep olan bir tür ruhsal mücadelenin tek sebebi yanınızdaki insanlar olmayabilir, bazen tek sebep siz olabilirsiniz. Zaten geriye dönüş durum değerlendirmesinde kaçımız yorumsuz gözümüzün önüne getiriyoruz ki yaşadıklarımızı? 

"Denemezsen hiçbir yere varamazsın."

Kendisi gibi sessiz bir oğlu var Jeanette'nin. Mücadelinin ortasında kendi kendine çırpındığını fark edecek kadar büyük. Bazen işler tersine gidebilir ve ebeveyn siz olabilirsiniz. İlla çocuk doğurmanız gerekmiyor ki, anne babanızdan daha olgun davranmanız gereken ufak bir zaman mutlaka uğrar, uzun süreceğini anladığınızda da Joe gibi donuk bakarsınız etrafa. Nereye baktığının önemi olmadan, gördüğün şeyi görmemek için göz kapakların açık kapatırsın gözlerini.

"Uyanmam gerek gibi hissediyorum ama neyden uyanacağımı bilmiyorum.
Neye uyanacağımı da."


Başarılı bir golfçü olan Jerry Brinson'ın işten atılmasıyla başlıyor tüm iç hesaplaşmalar. Tüm aile bireyleri Jerry'nin mücadele veremeyeceğini anladığında kendi yönlerine doğru yol alıyorlar. Bu zamana kadar tüm kontrolü Jerry dünyasına bıraktıkları ve huzurları kaçmaması açısından kabuklarını kırmadıkları ne kadar davranış varsa gün yüzüne bırakıyorlar. (Jerry kötü bir adammış gibi yansıdı, Jerry tanıyamayacağım kadar az oynuyor.) Sadece bundan sonrasına Jerry ile devam edemeyeceğine karar vermiş, mutsuz ve gölgede kaldığını düşünen bir kadın gibi davranıyor diyelim. Bu kısımda tüm Jerry'ler kötü olur. İnsanın en büyük sınavı da kendi farkına vardığında ne yapmaya karar vermeye çalıştığı süreç. Onu nasıl değerlendirdiği çok önemli. 

Anlık mutluluklarınızın peşini bırakmayıp, kendinizi kestirme hazlarla mutlu etmekten uzak, gerçek başarının peşinden koşarken kendinizi fark ettiğiniz o muazzam çizgiden ayırmayarak bir de Jeanette'ya karşı ön yargısız izleyiniz.