Filmisyen

Tür: Suç, Dram

IMDb: 9,2

Oyuncular: Marlon Brando, Al Pacino, James Caan

Yıllarca bir şekilde karşıma çıkmış ancak tarzıma hitap etmeyeceğini düşündüğümden izlemediğim serinin ilk filmi, aslında tam olarak beni içine hapsedebilecek kadar güzelmiş. Önyargılarım kalp ben.

Daha önce izlemek için çeşitli bahanelerle fırsat yaratmayıp izledikten sonra altı ayda bir tekrarlamam gerektiği kanaatine vardım. Eleştirmenler, yönetmenler

ve birçok sinemasever tarafından eşit ölçüde beğenilen ve özel olarak her fırsatta dile getirilen İtalyan ailenin iç ilişkilerini anlatan filmimiz hakkında söyleyeceklerimi itina ile seçmem gerekiyor şu an. Sadece aile ilişkilerine değinildiği düşünülmemeli elbette ama benim için Baba'nın "Ailesiyle vakit geçirmeyen bir erkek asla gerçek bir erkek sayılmaz" demesiyle başlıyor film.

"Dostlarını kendine yakın tut, düşmanlarını daha da yakın."

Daha sonrasındaki kırılma sahnelerinde içime bu derece sineceğinden habersiz izlemeye başlamıştım elbette, bazen sizin için doğru olabileceğine inandığınız yoldan gitmek istemeyebilirsiniz. Kimse sizi zorla bir şeye inandıramaz, kendi kendinize gizlice inandığınız doğrularınızı ilk sıraya alabilirsiniz. Bir anda Michael Corleone olabilirsiniz mesela.

"Ona reddedemeyeceği bir teklif sunacağım."

Sinema tarihinin en etkili 2. repliğine sahip film sayesinde Corleone ailesiyle tanışıyoruz. Mario Puzzo'nun başyapıtında bir çok sahnede büyüleniyor, içiniz gıdıklanıyor ve psikolojinizle oynanıyor. Sonrasında ise etkisinden çıkmamak için tekrar tekrar aklınızda başa sarıyorsunuz filmi. İlk görsel beni çok etkileyen bir sahneydi, tüm aile üyeleri tamamlanmadan fotoğraf çekilmemişti. Bu derece bağlı bir ailenin nasıl da derinden dağılabildiğine tanıklık etmek oldukça rahatsız edici elbette. Mafya filmleriyle alakalı pek fazla yorum yapamayacak kadar az bilgiye sahip bir kişi olarak söylemeliyim ki, üzerine yapılmış hiçbir film bu kadar başarılı değildir.

"Bu dünyada herhangi bir şey kesinse, tarih bize bir şey öğretebildiyse, o da istediğin herkesi öldürebileceğindir."

Tüm bu gücün en belirgin ve devamlı ögelerinin bağlılık ve acımasızlık olması tüm karakterleri daha da güçlü olmaya zorluyor gibi. İhanet edenlerin sadece ölmesi gerektiği gerçeği gibi. Her yapay davranışın altındaki gerçeği fark ediyor olmaları gibi, Baba'nın kabul odasındaki asil duruşu, portakallar, kedi. İzlemeniz için ne gerekiyorsa yapınız. Devam filmlerine geçmek için sabırsızlanacaksınız.

Güçlü soundtrack listesi için; buradan

Fragman;

Tür: Dram, Romantik

IMDb: 6,2

Yönetmen: Anne Fontaine

Oyuncular: Naomi Watts, Robin Wright, Xavier Samuel, James Frecheville.

Adore ya da Two Mothers olarak biliniyor adı, birkaç kez de değişiklik olmuş. Mesela Türkçesi Yasak Aşk^^ Bazı tabirler korkunç.

Film 2003'te Doris Lessing'in yazdığı The Grandmothers adlı kısa öyküden uyarlanmış. 2007 Sundance Film Festivali'nde de aile değerlerine ters düştüğü için epey yankı uyandırmış bir hikaye.

Misillemeden aşk doğar mı? Ya da misilleme üzerine yaşanan şeylerden büyük ve duvarları yıkacağı bilinen bir hayat yaratılabilir mi? Yanlışlar kime göre ve neye göre yanlıştır? Ve en önemlisi bütün bu sorulara cevap arayacak ne yaşamış olabilir insanlar?

Kendimize kurduğumuz planlar, hayaller, ilkeler hep aynı çizgide sonsuza kadar gitmeyebiliyor bazen. Dünyanın en normalize hayatını kendinize çizgi belirlemişken çok bombastik(!) bir hayat yaşayabiliyorsunuz.

Hayat sürprizlerle dolu ve bazı aşklar "yalansan yalanı severim"den daha küçük değil.

The Lake House'dan sonra hayatımı burada geçirebilirim dediğim bir kocaman film daha... Bazı mekanların ve mevsimlerin ömrü uzattığına; insanı ne yaşarsa yaşasın huzurdan koparmayacağına tüm kalbimle inanıyorum.

Çocukluklarından beri yan yana evlerde yaşamış iki çok yakın kız arkadaşın hayatına misafir oluyoruz. Hayatları birbiriyle paralel giden arkadaşların birinin hayatındaki bir değişiklikle tüm devran dönüyor. Yanlışlar içinde yuvarlandığınızda en yakınınıza bakıp omzunuzda elini aramaz mısınız sizde? Yanlışsan da yap der gibi, arkandayım gibi... Çünkü elimizde örneği olmayan şeyleri yaparken doğru mu yanlış mı diye net bir karar verip çekip kapatamayız konuyu. Sonuna kadar yaşamalı, olacaksa da biz örnek olmalıyız gibi.

“Lil, onlara bak. Bunu biz mi yaptık. Çok güzeller. Genç tanrılar gibi.”

Filmin sonuna kadar hikayenin içinde olmayı diliyor insan. Bazı duygular oldukça havada, izleyen için bile emin olmayı sağlamıyor. Sadece yüzlerine bakıp 100 dakika boyunca olayın akışını idrak etmeye çalışıyorsunuz. Daha önce bir örneğiyle karşılaşmadığımız şeylere tanık olurken aynen böyle oluyor; sadece idrak etmeye çalışıyorsunuz ^^

Yalansa yalanı severek izleyiniz.

Tür: Dram

IMDb: 7,0

Yönetmen: Xavier Dolan

Oyuncular: Gaspard Ulliel, Nathalie Baye, Vincent Cassel, Marion Cotillard , Léa Seydoux

Ve elinizde olmadığında hasretinden prangalar eskittiğiniz şeylerde bugün: gün ışığı.

"Alt Tarafı Dünyanın Sonu" Fransa'da bir tiyatro oyunundan uyarlanmış ve Dolan'a iki Cannes ödülü kazandırmış dram filmi. Hikaye, yazarımızın 12 yıl önce evden çıkıp gittiği ve bir daha hiç görüşmediği ailesine zorunlu olarak belki de sadece çok kısa bir süre için dönüşü üzerine kurulu. Biraz klostrofobik, aile içinde sürekli yüksek sesin egemen olduğu, iyiliğe dair işlevini neredeyse yitirmiş bir ailenin son çığlığını duyacağınız bir film. Pek tabii sonuçlar değil mühim olan kesinlikle ve kesinlikle süreç her zaman.

Herkes birilerini ardında bırakarak yoluna devam ediyor doğumundan ölümüne kadar; burada şaşılacak bir şey yok maalesef, doğanın bir kanunu bu. Burada asıl sorgulanması gereken şey: ne şekilde bıraktığınız, döndüğünüzde nasıl bulacağınız gibi kafatası kemiğini bile bir çırpıda kırma gücüne sahip olan ağır sorular. Hele ki dönüyorsanız... Sizden neler beklendiğini tahmin bile edemezsiniz. Eksik bıraktığınız her yerden sorumlu tutulduğunuz asla çalışmadığınız yerden gelen final soruları tadında bir film yapmış Dolan, tebriks.

Ya da kalbimize dokunsun diye empati yapalım: ya kalan sizseniz? İnanın korkunç.

Bir alev topu üzerinizdeyken size hiç değmeden geçtiğine kendiniz inandığınız gibi karşınızdakine de inandırmaya çalışıyormuşsunuz gibi...

Dünyanın sonu gelmiş ama nedense sizi teğet geçmiş gibi...

Hayat devam etmiş gibi...

Sanırım en doğrusu en sonuncusu. Yarım kaldığınız yerden milyonlarca sorunun arasında tamamlanmanın tadını bile bilmeden sadece özlemle ne kadar yaşanıyorsa o kadar yaşıyorsunuz. Hata kimde olursa olsun durum değişmiyor.

Ve yazarımız bıraktığı enkazla yüzleşirken de bizzat enkaz haline gelebiliyor. Üzenin daha çok üzüldüğü anlara yüzleşmeler diyoruz bu durumda.

"Bir kez daha uğradığımız cinayet yerine benziyor

Unutmak istediğimiz ne varsa..." diyor yaşayan efsanem. (tık tık)

Gaspard Ulliel'in üzerinde hayat kurulabilcek gamzesiyle,

Marion Cotillard'ın ve Lêa Seydoux'nun muhteşemliğiyle,

O cinayet yerine bir kez daha hiç uğramayacakmış gibi ütopik ve aynı zamanda kocaman bir emin olmayla izleyiniz.

Tür: Dram, GerilimIMDb: 7,6Yönetmen:Tom Ford
Oyuncular: Amy Adams, Jake Gyllenhaal, Michael Shannon

Yaşamak istediğimiz hayat, yaşamak için çaba sarf ettiğimiz hayat ve yaşamakta olduğumuz hayat. Hepsinin alt benliğinde duygularımızın gölgesinde kalırız. Daha önce dinlediğimiz bir müzikle, izlediğimiz bir film ya da annemizin daha önce eleştirdiğimiz en basit davranışı bizi yönlendirebilir çoğu zaman. Yarın öleceksem bunu yaşamam lazım dediğimiz her eylem yarın ölmediğimizde tokat gibi çarpacak suratımıza.

"Gençken bazı şeylere cüret ederiz çünkü bir anlamı olduğunu düşünürüz. Sonra anlamı olmadığını öğreniriz."

Austin Wright'ın 1993 tarihli Tony ve Susan adlı romanından uyarlanmış olması da benim için üst düzey bir artı. Okumak için can attığım bir kitap daha! Edward'ın filmdeki romanı Susan'a ithaf etmesi aslında Susan'ın ortada kalmışlığını, çaresizliğini ve donuk bakışlarını daimi kılmayı amaçlamasıyla doğru orantılı. Edward belki Susan'ın istediği statüye, özbenliğe ulaşmış olacak ama Susan asla kendisi gibi bir kadın olamayacak. Hayatı boyunca hırslarının ve kibrinin altında ezilmeye devam edecek. Görmek istediği şeylerin dışındaki her şeyi görecek ve yaşayacak. Anlık mutluluklarının yerini asla gerçekten mutlu olduğu anlar alamayacak. Bu böyle devam edecek, mutsuzluktan ölene kadar.
İzlemeniz için sabırsızlanıyorum, kendinizi bulmaktan tükeneceğiniz bir film. Her sahnesinde biraz daha kendi hayatınızı düşüneceksiniz, vurucu sonuyla rahatlayacaksınız. Bittiğinde bir süre yerinizden kımıldayamayacaksınız.

Hayatınızda karşılaştığınız kareler öylesine çıkmazmış karşınıza dün tesadüfen ulaştım bu filme. Girişiyle kendisine hayran bıraktı o dakika, bazen hissedersiniz bir şeylerin o an hayatınızda kocaman bir yer edeceğini, öyle. Bahsetmekten sonsuza kadar kaçacağınız tüm duyguların filmi olmuş. Söylemeden edemeyeceğim; Tom Ford, sen sadece film yap!