Filmisyen

Tür: Dram
IMDb: 8,0

Yönetmen: Lütfi Akad

Oyuncular: Türkan Şoray , İzzet Günay , Ayfer Feray

Tabii ki öyle yapacaktım; yine, yeni, yeniden izleyip paylaşmam gerekiyordu. Çünkü yeni kalsın yeniler ama eski dosttan düşman mı olurmuş hiç, seviyoruz.

Siyah beyaz bir hayal dünyası sunacak taa 1968'lerden gelen filmimiz. Madem Türk sinemasının 100. yılını kutluyoruz biraz da eskilere gitmek icap etti.

Okuduğum derginin Kasım sayısını açınca ne zamandır izlemediğimi fark ettim. Özlemişim tabii ki Sabiha dedim "gel seninle bir daha ağlayalım yaşanmışlara, yaşanmamışlara bir de hiç yaşanmayacaklara..."

O zamanki, hikayelerin samimiyetiyle izliyorum tabii, şimdiki aklı fikri duyguları bir kenara bırakacak kadar serbest olmak gerekiyor. Çünkü Sabiha ya ancak o şekilde ulaşabiliyorsunuz.

Kocamustafapaşa'da manavı olan; evli ve iki çocuklu Halil, bir gece arkadaşlarına uyarak hiç adeti olmayan gazinoya gider. Birden karşısına Sabiha çıkar. O an o kadar güzel ki, şimdi izlediğimiz hiçbir teknoloji o anın ateşini hissettirmiyor. Ses kesiliyor bir müddet sonra Sabiha'nın "Bir sigara içebilir miyim?" diyen sesi bölüyor sükunu, o kırılma anına tanık oluyorsunuz. Sabiha gazinoda konsomatrislik yapıyor. Ama Halil İstanbul'un ağır beyefendilerinden. Elinde olmaksızın kendini hep orada buluyor, aksi gibi Sabiha da kendini hep Halil'de...

Sabiha'nın sadece barınaktı burası dediği evi yuvaya çeviriyor Halil; bugüne kadar onun görmediği sahiplenmeyle, aşkla ve iyi niyetle.

Her şey Sabiha Halil'in evli olduğunu öğrenecesiye kadar devam ediyor. Nasıl olsa gidecek evini özler diyor Sabiha. Önceleri Halil'e dokunan elini sımsıkı yumruk yapıp basıyor göğsüne. O istemesin beni diyor, dimdik.

***

-Her birimiz yolumuza gitsek.

-Yolumuz?

-Öyle.

-Birleşti biliyorum.

-Birleşecek gibi değil, benim yolum başka. Seni tanıdıktan sonra anladım; senlen beraber olduktan sonra, sevgi de yetmiyormuş çok eskiden rastlaşacaktık .

***

Sabiha*

- Evli miymiş sorsana?

- Soramam.

- Neden?

- Ya evet derse.

Halil*

- Başka biri mi var, dostu; oynaşı mı var, biri mi çıktı ortaya?

- Bilmem kendisine sor.

- Sormam.

- Neden?

- Evet derse.

Böyle işte. Böyle aynı.

***

Önce Sabiha için başkasını bıçaklıyor Halil, içeri giriyor. Sabiha yollarını gözlese de belli etmiyor yanına bile gitmiyor belki vazgeçer diye. Halil hapisten çıkınca ilk Sabiha'ya gidiyor. Onu çalışırken bulunca bir bıçak darbesini de Sabiha'ya tattırıyor. Ama bir kere daha yıkıyor Sabiha, Hayır diyor ben kazayla yaptım o yapmadı.

Halil de bizim gibi diyor: Asıl şimdi beni yıktı.

Çünkü yine daha güçlü olduğunu kanıtlıyor Sabiha. Hastahaneye gidiyor, çıkınca peşinden gidiyor ama ... onun dediği gibi oluyor.

Eğer olması gerektiği halde olmuyorsa "Daha önceden rastlaşmak gerekiyor" sonradan hissedilenlerin kader üzerinde bir yaptırımı yok. Ama kader var.

Bir de; film boyunca Sabiha'yı kişilik olarak hiç küçümsemiyorlar, inanır mısınız? Her şeye rağmen dimdik duruyor Sabiha. Seviyorum diye ölmüyor; seviyorum ama vazgeçebilirim diye diye ölüyor.

"Ne demekse o demek" tadında izleyiniz.

Bu kararı çok zor verdim. Hangi kararı mı? İlk yayınlanan Kore yapımı olanı mı, yoksa sonraki ABD yapımını mı sizlerle paylaşsam diye. Ben ilk ABD yapımını izlemiştim, kalbime ilk o dokundu, ona karar verdim.

Tür: Dram, Komedi, Romatik

IMDb: 6,3

Yönetmen: Yann Samuell

Oyuncular: Elisha Cuthbert , Jesse Bradford

Charles Below; Jordan Roark, R-O-A-R-K.

Charles; aşırı sarhoş, ayakta duramayan, güzel ve genç kızımız Jordan'ı metronun önüne düşmekten son anda kurtarır ve hikayemiz tam da burada başlar.

Jordan her gün kendini kaybedercesine içiyor, güzelliği, çılgınlığı, eğlenceli hali ve tabii ki Charles'ın hayatına kattığı renk peşinden gitmeye bir sebep. Kattığı rengin yanında tamamıyla alt-üst ediyor bir de...

Amaçsız tavırları, hayata ve karşısındakilere karşı hissettiği sorumlulukları, kaçtıkları ya da saklayamadıkları hepsi size masalsı bir tatta sunuluyor. Aynı zamanda gelecekten gelen adam konulu hikayeleri var, her fırsatta okutup tepkileri de kendi istediği şekilde aldığı...

Evet, çoğu şeyi kendi istediği şekilde yapıyor; yaptırıyor. Başta şımarık, kaprisli, amaçsız gelen Jordan acısını itiraf edince ona sarılmak geliyor insanın içinden, geçsin diye...

Her şeyi öğrendikten sonra sahnelere bir kere daha dönüyorsunuz. İyi ki, diyorsunuz; iyi ki öyle yapmış ve Charlie iyi ki kabul etmiş kırmamış, baksanıza ne kadar da güzel gülüyor nasıl da kırılgan...

Gördüklerinizden çok bilmeniz gerekenler var. Hayata da bakış açısı böyle olmalı, her şeyin ve her kesin dışarıya göstermek istemediği yaraları var. Görmüyorsunuz, belki de umrunuzda değil ama olsun.

Parkta Charlie'nin arkasından bağırıken ya da mektubu okurken -ikisi de hala ezberimde- acısını tüm hücrelerimde hissedebildim, ne kadar tarifsiz olduğunu da görebildim, öylesine kalbini açıyor size işte.

2009'da ilk izlediğimde de Jordan'ı böyle sevmiştim, içten.

Samimi olmak için iyi davranmak gerekmiyordu, kendini sevdirmek de gerekmiyordu ki konunun bunlarla alakası bile yok, bizce. Olduğu ya da olmak istediği gibi değildi Jordan; olması gereken gibiydi. Canı acıyordu, canı yanan diğer insanlardan biraz da farklıydı.

Umutsuzca zamanı bekledi, o ağacın altında olabilmek için şu an bir şeyler feda edebilirdim derim, sonunda göreceksiniz. Bir bekleyeni vardı Jordan'ın,geleceği günü bekleyen bu zamanı da habersiz ve tarifsiz çabalarla dolduran; kendi kadar samimi, içten. -Charlie.

Deli gibi ağlatmıyor sizi film, üzmüyor; sadece size duygusunu geçirebiliyor. Benim için buydu önemli olan.