Açıkçası kısa ve düğümsel hikayemiz Leonard'ın nişanlısından genetiklerinde örtüşmeyen sebeplerden sonra acımasızca ayrılmalarıyla başlıyor biz tam anlamıyla tanık olmasak da. Leonard bu durumu kabullenememiş ayrılığın da sevdaya dahil olduğu bir ülkede hayatında aşktan uzak hala aynı sevgiyle yaşıyor; Michelle ile tanışıncaya kadar. Michelle ise hayatının karmaşasını çözemiyor Leonard ile ortak bir hikayeleri oluyor, arkadaşça...

Gelgelelim hayat o kadar adil ya da kolay değil. Mantık sizi A noktasından B noktasına götürene kadar hayatınızdaki tahammülü ve sevgiyi yok edercesine yıpratıyor. Ne kadar zor olursa olsun birine duyulan sevgiyi mantığınızla ezip geçebilir misiniz geçemez misiniz diye kendinize sormak için sadece tek şansınız var. Olmuyorsa zorlamamak gerekiyor çünkü olmuyor, net. Bunun adı aşk mı takıntı mı her neyse.. Yaşanılan şeyler ne kadar yanlış ve üzücü olursa olsun insan yaşamaktan bir adım öteye atmıyor kendini bu da bir tür melankoliye duyulan içten bağlılık belki. Akıllı seçimler kalbinizden geçmediğinde diğerinden daha çok üzülüyorsunuz. İnsan inanmak istediği her ne varsa hiç çaba sarf etmeden inanıyor, kaçınılmaz son... Umut ettiğiniz olmasını beklediğiniz o şeyler için küçük bir ışık bile belirse diğer tüm olasılıkları çöpe atıyorsunuz arkanıza bakmadan. 

Son olarak terk edilmişliğinizle baş başa kalıyorsunuz, mantığınızla yani... Oturup hemen bir yol çizmeniz gerek tam da o dakika, Leonard da o noktada Sandra ile mutluluğa yelken açacağına inanarak hak edene hak ettiğini veriyor, her ne kadar kırılmışlığının üzerine kimse bilmeden usulca gitse de. Hayatı yaşayarak görmek zorundasın, diyor dış ses; sen kalıyorsun her yangından geriye ve insan zaten kendisi için var. Başkası için de olabileceğimiz hayatlar maalesef hepimize sunulmuyor, bazılarımız tek başına yaşıyor.