"İnsanlar seni sevdiklerini söyler. Ama kastettikleri şey seni sevmenin onlara kendilerini nasıl hissettirdiğini sevdikleridir."
Kapağı ilk gördüğümde ilgimi çekip çekmediğinden şüpheliydim. En çok ilgimi çeken filmlerin hepsi de bu özelliğe sahip, başta hiç ilgimi çekmemiş olmaları. Anoreksiya Nervoza(Yeme bozukluğu) hastalığına yakalanan Ellen, aslında bu hastalıktan kurtulmak istemeyecek kadar zor zamanların gölgesinde kalmış asıl karakterimiz.
Netflix hayatımıza girdiğinden beri bu tarz filmlerden haberdar olma oranımız oldukça arttı, ben de bir Instagram paylaşımında denk geldim. Bu konuda Netflix'i popüler kültürün bir parçası ve kullananlarının oldukça sığ kafa yapısına sahip olduğunu savunan tüm yorumları kınıyorum.
"Yapmak istiyorum ama yapamıyorum." O zaman belki de bize bunu söyleyen o iç sese; "siktir git!" demenin zamanıdır."
Ellen, bir çok defa hastalığı yenmek için tedavi gördüğünü deneyimlese de bu tedavilerin çoğunda ilk önce kendisini iyileştirmesi gerektiğinin farkına varamaz. Dr. Beckham ile yollarının kesişmesinden sonra 5. kez tedaviyi kabul ediyor. Aslında bizi dibe çeken en önemli kaygılarımızın oluşmasına sebep olan şey çocukluğumuz. Yaşadığımız en ufak ve belki hatırlamakta zorlandığımız duygu karışımlarına sebebiyet vermiş bir yığın anı ile dolu.
"Hayatın kolay olmasını beklemeyi bırak. Birinin seni kurtarmasını ummayı bırak."
Ama yaşadığımız ve gerçekten yaşamak istediğimiz o ince çizgide kararsız kaldığımızda işler karışıyor.
Bu film; aslında karşılaşmak istediğiniz her fırsatı sizden başkasının karşınıza çıkaramayacağını, ne kadar mücadele ettiğinizi düşünseler de tek mücadelenin kendi içinizde verdikleriniz olduğunu gösteriyor.
Durağan, yormayan ama en sonunda insanı dumur eden filmlere bayılıyorum. Umarım onlar da bana bayılıyordur. Kesişen hayatların nasıl çekici geldiğini bilirsiniz, sizi üzecek olmasına takılmadan bunun bir lütuf olduğunu düşünerek her anınızı değerlendirirsiniz. Şanssız olduğunuz her durumu şansa çevirme takıntısını bırakmadıkça da olayın ciddiyetine varamazsınız zaten.
Arriaga ile daha önce tanışma fırsatı yaratmamış olanlar için şiddetle tavsiye edeceğim bir filmi Burning Plain. Onu tanıyanlar ve işbirlikleri konusunda ne kadar yetenekli olduğuna şahitlik etmiş olanlar Arriaga'nın yönetmen koltuğuna ilk kez oturduğu bu filmi kaçırmamışlardır muhakkak. Üç güzel kadının etrafında dönen, sizi en uca kadar sürükleyip orada yalnız bırakacak bir sona sahip. Belki de birileri için sadece başlangıç olur.
Bakış açınızı tek noktada tutmayıp, gözünüzün önüne her getirdiği karaktere sarılma isteği uyandırıyor. Büyüttüğü karakterin ana temasında yatan hikayenin ise beyninizi uyuşturacağına yemin edebilirim ama bunu size kanıtlayamam.
Yaş aldıkça uzaklaştığınızı sandığınız en yakın şey geçmişinizdir.
Arriagana'nın kesişen hayatlar etrafında kurguladığı bu hikayede bir diğer kadın zaman zaman siz oluyorsunuz, yalnızca bir kadını kapsıyor gibi gözüken bu hikayenin nasıl buralara geldiğine inanamayacaksınız. Suçladığınız her gerçeğin aslında büyük bir boşluğu kapladığını gördüğünüzde içinizden gelen burkulma sesini duyuyorsunuz. Her attığınız adımda, söylediğiniz sözde, attığınız bakışta karşı tarafın size yakışık gelmeyen davranışının altında büyük bir acı yatabiliyor olduğunu unutmamalısınız. İstem dışı yaşanmışlıkları, geçmişte yatan bu dozajdaki acılara bağlayan insanları da hayatınızdan çıkarmanızda fayda var. Çünkü, gerçek acılar asla kullanılmaz.
Lars! Canım Ryan Gosling... Biz buralarda kendisine full iltimas geçiyor kalbimizin el verdiğince de desteklerimizi esirgemiyoruz çünkü neden esirgeyelim? ^^
Lars, babasının ölümünden sonra iyice içine kapanan, sosyalleşmeyen ve özellikle de insanlarla temas kurmaktan rahatsız olan kahramanımız. Kardeşi Gus ve onun eşi Karin'in evlerinin garajında yaşamına devam etmeye çalışıyor. Bu süreçte onu insanların arasına karıştırmaya çalışan sürekli ilgilenen sosyalleşmesi için çabalayan Karin'in hakkını ödeyemese de sanırım bir adım atmaya çalışıyor ve arkadaşlarının bahsettiği bir kız arkadaş "ediniyor", Bianca. Başta her şey normal ilerlese de Karin'in Lars'ı ve kız arkadaşını yemeğe davet etmesiyle sevinçlerinin üzerine koca bir bulut çöküyor yani Bianca'nın internetten siparişle gelen, "edinilen" plastik bir sevgili olduğunu öğrenince...
Bu kırılma noktası üzerine aile doktorlarıyla görüşüyorlar ve Bianca'ya Lars'ın yaptığı gibi gerçek muamelesi yapmaları önerisini alıyorlar. Ve durum sadece çekirdek ailemizle sınırlı kalmıyor tüm kasabaya ulaşıyor. En çok tat veren, filmin tüm durağanlığa rağmen sessiz sedasız kocaman bir naiflikle ilerlemesini sağlayan; insana sevildiğini hissettiren de sanırım herkesin bir kişi için böyle anlamsız bir şeyi güzelleştirmesi ve normalleştirmesi. Durumu ne kadar allayıp pullasanız da normalleştirseniz de sanırım insan beyni bir yerde yanlışı görüyor. Çünkü Lars tüm bunlara rağmen bir yerlerde eksiklik hissediyor /görüyor olmalı ki durumu Karin'e şikayet ediyor, söyleniyor. Karin ise dünyanın en haklı isyanını ediyor o anda. "Değer vermediğimiz doğru değil. Bu kasabadaki herkes Bianca kendini evinde hissedebilsin diye uğraşıyor. Neden bu kadar çok gidecek yeri, yapacak bu kadar şeyi var sanıyorsun? Senin yüzünden, senin için. Çünkü bütün bu insanlar seni seviyorlar. Tekerlekli sandalyesini itiyoruz, işe alıp götürüyoruz. Eve getiriyoruz, yıkıyoruz, giydiriyoruz, yatağa yatırıyoruz, taşıyoruz. Bunların hiçbiri bizim için kolay değil! Ama yapıyoruz... Senin için... Bunca şeyden sonra nasıl olur da kalkıp değer vermediğimizi söylemeye cesaret edersin!" O kadar haklı ki.
Ne kadar yanlış olursanız olun, ne kadar aklınız yetmese de bazı şeylere bu dünyanın en güzel armağanı size "rağmen" sevgi besleyenlerin hayatınızda olması bence. Sizin için, sizi düşünen, hayatınızı kolaylaştıran belki de önünüze atılan taşları ayağınıza değmesin diye usulca kenara çeken insanların varlığı, dünyada başımıza gelen en güzel ödül; bu dünyayı yaşamaya değer kılan tatlı bir hediye... Bir yerlerde sizi tüm kötülüklerden sakınacak insanların varlığına inanarak izleyiniz.
Yusuf Atılgan'ın aynı isimli romanından uyarlamadır.
Bu size önce kitabını okuyup sonra filmini izleme zevkini tattıracak psikolojik bir durum.
Film 1980'lerde geçiyor, bulabileceğiniz yerlerde filmin de hd görüntülendiğini söyleyemeyeceğim ama değinmek istediğim nokta şudur ki, zaten "niye böyle" diyeceğiniz bir yere takılmayacaksınız.
Zebercet.
Anayurt Otelinin işletmecisi, filmimizin ve romanımızın baş kahramanı. Yani hayatına tanıklık edeceğiniz; onu, haberi yokken izleyeceğiniz meşhur sıradan adam. Yıllar önce oteli ona teslim etmişler, o da gece gündüz tatil bilmeden bu otelde sadece beklemiş. Yanına bir de gündelikçi kadın almış yıllar yılı üst kat ve alt kat arasına sıkışmış ama derinliğinde sade kalamayan bir hikaye .
Anayurt Oteli istasyona yakındır. Trene yetişemeyenler, öğrenciler, öğretmenler, sınava gelenler, askere teslim olanlar, günübirlik ilişkisini otelde sonlandırmak isteyenler... Hepsi bir gün Anayurt otelinin kapısını çalmış, misafiri olmuş.
Zebercet ise sadece bir perşembe gecesi gecikmeli Ankara treniyle gelen kadının yolunu gözler. Onun kendisiyle kurmuş olduğu kısa 2-3 kelimeyi, bütün filme ve size cinsel bir düş gibi sığdırarak hayatını paylaşacak.. Bakıldığında sadelikte çığır aşmış,sıradan bir adamdır Zebercet ama denildiği kadar da ^sağlam^ mı acaba?
Yalnız, tek başına sürüklenen bir hayatın o hiç bozulmayan seyrinde müthiş takıntılarıyla ilerleyen bir adamın kısa-durağan öyküsü.
Ecem ve ben hala dram filmleri kraliçesi olamadık.
Ecem,
Öğretmen olarak atanmayı beklerken orta yerimden bölündüm. Bir yarım turizme can veriyor diğer yarım yaşadığım duyguları filmlere alet ederek bu blogda dile geliyor.
İsminin birincisi Filmisyen'in sonsuz konfor sağladığı misafirlikteyim ^^
Ben,
Lojistisyen olarak çıktığım bu yolda ne olacağıma karar vermeye çalışmayarak savruluyorum. Burada da hayatıma dokunmuş filmler hakkında konuşuyorum.